Alles heeft zijn eigen tijd

Alles heeft zijn eigen tijd
Ken je het gevoel dat je dingen wilt forceren, naar je hand wilt zetten, af wilt dwingen.
Je gaat op dat moment voorbij aan de natuurlijke tijd wat alles en iedereen heeft en ook nodig heeft.
En aan het feit dat als er iets niet meer natuurlijk is, niet meer in zijn oorspronkelijke staat is, dat eerst hersteld moet worden.
Als metafoor beschrijf ik nu een voorbeeld met een vriezer. Wanneer je een vriezer niet op tijd ontdooit (terugbrengt in zijn natuurlijke staat hoe die bedoeld is te zijn) gaan de brokken ijs je belemmeren om de lades goed te kunnen sluiten, je moet wrikken en duwen om de vriezer weer dicht te krijgen en ook kan hij niet meer goed gevuld worden. Wanneer je de vriezer wel regelmatig ontdooit heb je hier geen last van.
Wanneer je dan besluit de vriezer te ontdooien moet dat vaak het liefst in een half uur gebeurd zijn. Je wilt het proces van ontdooien versnellen en gaat met een mes lopen hakken (waardoor je ook nog de vriezer kunt beschadigen).
Als je echter de vriezer in zijn eigen tempo laat ontdooien hoef je zelf niks te doen, moeiteloos laat de vriezer de stukken ijs vallen en in water veranderen.
Het enige wat je hoeft te doen is het water opdweilen.
Zo is het ook met mensen en met het geforceerde willen.
Elk mens heeft een natuurlijke staat van zijn, ieder mens is in essentie liefde.
Doordat er zoveel op ons afkomt hebben we als mens de tijd nodig om te herstellen, ons terug te trekken, tot jezelf te komen. Wanneer de ander dat niet respecteert stroomt het niet meer, gaat het niet meer moeiteloos. Er ontstaat irritatie over en weer (brokken ijs) die belemmeren om met elkaar om te gaan zoals het bedoeld is, in liefde.
Wanneer mensen elkaar de ruimte geven keren de liefde en de moeiteloosheid terug, vertrouwen in zichzelf en in elkaar en in het gegeven dat alles zijn eigen tijd heeft; de stukken ijs lossen op in water, het gevoel, de liefde kan weer stromen.